Zihnimin bir köşesinde sıkışmış anlar var...Cıvıltılı bir cadde.Etraf dikkatimi dağıtmayacak kadar dar.Sıra sıra dizilmiş sevimli ahşap masalar.Daldığım sadece karşımda oturan dostun gözlerinde ki yıldızlar.
Birden sıcacık bir gülüşe odaklanıyor bakışlarım. Yıllar öncesinden hiçbir farkı yok, eskisi gibi bir çift ela göz yine oradalar.
Ah yıllar... yıllar... yıllar...
Ellerime bak, neleri kalemime yazdırdılar?Hangi sevinçleri içime sindiremedim, hangi yağmurlara uzandılar...Bak ellerime hangi hüznü saklamak için yüzüme kapandılar. Minicik bir bebeğin saflığıyla hangi güzellikleri ömrüme çağırdılar. Gülümseyişlerimi, hatta parlak kahkahalarımı nerelere taşıdılar?
Ah yıllar, yıllar...Ellerimi zamana buladılar, tutamadan uçup giden günleri bırakıp boynuma doladılar.
Ellerim! Ellerime bak! Getirdikleri yutkunamadığım bir düğümle boğazımda kaldılar...
Masanın bu yanına koyma aslında sen yüreğini. Bırak gözlerini izleyeyim ben, hala çocukluğumla bana bakan. Orda fincanın kenarında ilk kahvemizi seyredeyim mesela.Tanıdık sesleri dinleyeyim her harfinle akan.Birbirini kovalayan hasretlikler mutlu etsin yüreğimi, bileyim ki gülerek bekler kelimeler, aktıkça damarlarımda kan...
peki bu gözyaşı mı yanaklarıma akan? Yaşlarım, yanaklarım, ayrılıklarım...
İyi de sen bunca yıl nerde sakladın sende ki bu haylazlıklarımı? kafa kafaya verdiğimizde çıkan aymazlıklarımı?
yıllar sonra bana neler getirdin, bir bilsen...
yine harika şeyler dökülmüş kaleminden ..nasıl bu kadar güzel yazabiliyosun..doyamadım ben..yenisi isterim :)
YanıtlaSilCanim arkadasım cok teşekkürler... Ne cok sevindim begenmene:)
YanıtlaSilne hoş bir yazı olmuş.
YanıtlaSilTeşekkür ederim, sevgiler...
YanıtlaSil